رقص اراده بر آب‌های بحرین

به گزارش پایگاه خبری تابان خبر،  رضا دهقان اهری، جوان شانزده‌ساله‌ای که معلولیت را به سکوی پرتاب بدل کرده، این روزها سخت‌تر از همیشه در تکاپوست؛ تکاپویی برای فتح سکوهای پارآسیایی ۲۰۲۵.

اما داستان رضا، فراتر از یک پیروزی ورزشی است. این قصه‌ی روحِ سرکشی است که در کالبدی محدود، آرزوهایش را به وسعت دریاها می‌بیند. گویی خداوند، دستان پدر را بهانه‌ای کرد تا او را به آغوش آب‌ها بسپارد؛ همان آب‌هایی که روزی عطشِ سرزمین آرزوهایش را سیراب خواهند کرد.

رضا، با وجود معلولیت مادرزادی از ناحیه دست و پا، ثابت کرده که محدودیت، تنها یک واژه و اراده، کلید فتح قله‌هاست، او که روزی با مدال طلای مسابقات شنای اهر، نامش را بر زبان‌ها انداخت، اکنون عضوی از تیم ملی جوانان معلولین و جانبازان ایران و در سودای به اهتزاز درآوردن پرچم وطن در بحرین است.

با وجود معلولیت شدید جسمی در رشته شنا بهترین هستم

رضا دهقان ۱۶ ساله زاده شهرستان اهر با وجود معلولیت شدید از ناحیه مچ دست و پا ۱۶ که تک فرزند پدر ۵۰ ساله و مادر ۳۸ ساله است، می گوید: معلولیت من مادرزادی از ناحیه مچ دست چپ است و سه انگشت از دست راست و نبود پای چپ از ناحیه مچ پا را دارم و تمام ماجرا از آنجایی شروع شد که خداوند دستان پر مهر پدرم را در دستانم گذاشت و او برای اولین بار مرا به صورت تفریحی به استخر برد و آن روز بود که احساس کردم روزی قطره‌های آب سرزمین عطش آرزوهای مرا سیراب کنند، این آب زلال میخواست درخت ریشه قهرمانی را در وجود من سرسبز کند و برای بارور کردن این درخت، قلب آقای فلاح رئیس شنای شهرستان اهر را دروازه ای برای ورود حرفه‌ای من به این رشته ورزشی قرار داد و با استقبال او وارد دنیای قهرمانی شدم.

او می افزاید: من از سال ۹۵ فعالیت در رشته ورزشی شنا را شروع کردم و علی فلاح رئیس هیات شنای شهرستان اهر اولین نفری بود که استعداد من در زمینه شنا را کشف کرد.

۳۵ مدال رنگارنگ دارم
این ورزشکار اهری بیان می کند: برای اولین بار در سال ۹۶ در مسابقات شنا شهرستان اهر مدال طلا را از آن خود کردم و در سال ۱۴۰۱ نیز برای نخستین بار به مسابقات قهرمانی کشور اعزام شدم و سپس در سال های ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ شش مدال نقره و و یک مدال برنز را کسب کردم و تاکنون ۳۵ مدال رنگارنگ کسب کردم که ۱۵ مدال طلا ۱۰ نقره و بقیه آنها برنز هستند.

دهقان خاطرنشان می کند: من عضو تیم ملی جوانان معلولین‌ و جانبازان ایران هستم و جهت اعزام به بازی های پارآسیایی بحرین در مهر ماه ۲۰۲۵ دعوت شدم و بزرگترین آرزوی من در دنیای ورزش شرکت در مسابقات پارا آسیایی بحرین است و امیدوارم با پشتکار و تلاشی که دارم جام طلایی این مسابقات را به دست بگیرم و مدال زرین این رقابت‌ها را به گردن بیاویزم.

او ادامه می دهد: در حال حاضر در هر هفته شش جلسه و در هر جلسه ۳ ساعت برای حضور در مسابقات پارا آسیایی بحرین تمرین می کنم و علاوه بر آمادگی در تیم تبریز در تمرین‌های اردوی تیم ملی نیز شرکت می‌کنم.

ورزش در کنار تحصیل لذت مضاعف دارد
عضو تیم ملی جوانان معلولین‌ و جانبازان ایران عنوان می کند: رشته تحصیلی من در دبیرستان تجربی است و در کنار تحصیل از ورزش کردن لذت می‌برم، چرا که معنای واقعی زندگی را با ورزش حس کردم.

دهقان با اشاره به نقش خانواده ها به عنوان پشتکار معلولان می گوید: خانواده مهم ترین تکیه‌گاه معلولان است، اگر حمایت مادی و معنوی خانواده نباشد معلولان با محدودیت های جسمی خود نمی توانند در جامعه حضور داشته باشند.

با حمایت خانواده ام در آسمان ورزش می درخشم
او می گوید: من دستبوس والدینم هستم اگر حمایت های مستمر آنها نبود، شاید مثل دیگر معلولان جسمی در خانه گوشه گیر می شدم و از وجود دنیای بزرگتر ورزش بی خبر بودم.
این ورزشکار معلول اهری ابراز می‌کند: خوشبختانه در خانواده من معلولیت محدودیت نیست و با حمایت پدر و مادرم استعدادم در زمینه ورزش کشف شد و در این رشته ورزشی به صورت حرفه ای برای قهرمانی در دنیا تلاش می‌کنم.
سرنوشت معلولان به دست پروردگار تحریر شده است
دهقان بیان می کند: معلولیت من به خواست پروردگارم بوده و سالهاست که به این شرایط عادت کرده ام، اما با وجود معلولیت شدید کارهای شخصی خودم را انجام می دهم و یا شرایط موجود خودم را وفق می دهم.
او ادامه می دهد: به نظر من مهمترین عامل پیشرفتم در عرصه ورزش شنا خواست خداوند بود و خداوند با حمایت مربی و خانواده‌ام مرا در مسیر پیشرفت این عرصه قرار داد و به من قدرت شنا کردن داد.
این ورزشکار اهری اظهار می کند: بزرگترین و مهم‌ترین توصیه من برای معلولان این است که آنها با انتخاب خودشان معلول نشدند و سرنوشت همه ما به دست خداوند نوشته شده است و این امر هرگز نباید موجب ناراحتی ما شود.

دهقان می افزاید: در حال حاضر تنها امید من برای ادامه زندگی با نشاط انجام فعالیت های ورزشی است و از تمام معلولان می خواهم با الگوبرداری از زندگی من در رشته‌های مختلف ورزشی از جمله رشته شنا فعالیت کنند.

داستان رضا، الهام‌بخش تمام کسانی است که در پیچ‌وخم زندگی، با چالش‌هایی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. او ثابت کرده که معلولیت، نه پایان راه، که فرصتی است برای اثبات توانمندی‌ها و خلقِ حماسه‌ای ماندگار. رضا دهقان اهری، سفیر امید از قلب آذربایجان، چشم به راه فتح سکوهای پارآسیایی است؛ افتخاری که بی‌تردید، لبخند را بر لبان یک ملت خواهد نشاند‌.
گفتگو از زهرا ناصران