هنرمند تبریزی:
هنر گیپوربافی در آستانه انقراض/ ریشه‌های ۲۰۰ ساله در خطر فراموشی
به گزارش پایگاه خبری تابان خبر، در فضایی که عطر هنر و فرهنگ در هم تنیده شده، در عمارت شهرداری تبریز، جایی که ذوق و هنر مردمانش در قالب آثار دستی به نمایش درآمده، فریبا آبیارزاده، هنرمندی که دو دهه از عمر پربار خود را وقف احیای هنر ظریف گیپوربافی کرده، با نگاهی آمیخته به عشق عمیق و اندوهی پنهان، از خطر انقراض این میراث کهن سخن می‌گوید.
او که هفت سال است به صورت حرفه‌ای در این عرصه فعالیت می‌کند و حاصل دستان توانمندش زینت‌بخش محافل هنری بوده، با ظرافت و دقتی مثال‌زدنی، داستان گیپوربافی را با ابزار کهن “دوک اوکشی” روایت می‌کند؛ داستانی که با گره‌ها و کمان‌های پیچیده، تار و پود جان می‌گیرد و از یقه و آستین لباس گرفته تا روتختی‌های زیبا، زیورآلات چشم‌نواز و حتی دیوارکوب‌های هنری که روح تازه‌ای به فضا می‌بخشند، تجلی می‌یابد.
ریشه‌های این هنر اصیل به قدمتی ۲۰۰ ساله بازمی‌گردد؛ دورانی که در تصاویر سندی تاریخی متعلق به قرن نوزدهم، زنان تبریزی با دوک در دست، تاروپود زندگی، هنر و زیبایی را به هم می‌آمیختند و جهانی از ظرافت را خلق می‌کردند.
امروز، این هنر سنتی با خلاقیت هنرمندانی چون آبیارزاده، با تلفیق هنرمندانه سنگ‌های قیمتی، چرم‌های نفیس و گلدوزی‌های چشم‌نواز، جانی تازه یافته و همگام با دنیای مدرن، در مسیری نو تحول یافته است. با این حال، پیچیدگی و ظرافت ذاتی گیپوربافی، که نیازمند صبر و تمرکز فراوان است، باعث شده تا این هنر ارزشمند در مسیر انقراض گام بردارد و همچون گوهری نایاب، در خطر فراموشی قرار گیرد.
آبیارزاده با اشاره به استقبال گرم بازدیدکنندگان از کارگاه‌های زنده و ابراز علاقه شدید آن‌ها به یادگیری این هنر ناب، با شور و هیجان می‌گوید: «وقتی مردم از نزدیک شاهد اجرای زنده و روند خلاقانه بافت گیپور هستند، با ارزش واقعی این هنر و زحمتی که در دل آن نهفته است، آشنا می‌شوند. این اجراهای زنده، جذابیت کار را دوچندان می‌کند و باعث می‌شود ارتباط عمیق‌تری با اثر هنری و هنرمند برقرار کنند.»
او با دلسوزی و نگرانی، به عدم حمایت کافی از این رشته اشاره کرده و می‌افزاید: «ماهیت غیربازاری و زمان‌بر بودن این هنر، همراه با کاهش چشمگیر تعداد هنرمندان فعال در این رشته، متاسفانه منجر به حذف کد رشته گیپوربافی از فهرست رسمی صنایع دستی شده است؛ اتفاقی که زنگ خطری جدی برای بقای این میراث فرهنگی و هنری به شمار می‌رود.»
این هنرمند پرانگیزه، با امید به آینده، آرزو می‌کند با حمایت مسئولین فرهنگی و جامعه هنری، بتواند این هنر اصیل را از گزند فراموشی نجات دهد و آن را به عنوان میراثی گرانبها به نسل‌های آینده منتقل کند تا این نجوای دلنشین دوک اوکشی، همچنان در تار و پود فرهنگ این سرزمین باقی بماند.
مصاحبه از: مهسا جلیلی
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0