وقوع دو سانحه رانندگی در راه روستای پشتو در کمتر از یک ماه!

به گزارش پایگاه خبری تابان خبر، هنوز غم از دست داد مادرشان در چهره دو کودک یتیم اهل پشتو به وضوح قابل رویت است.

آنها در حالی محبت، حمایت و آغوش گرم مادرشان را از دست داده اند که می توانستند مانند دیگر کودکان هم سن و سالشان، زندگی را با شادی های کودکانه سپری کنند.

در سوی دیگر، خشک شدن باغچه راننده ای که قربانی سانحه رانندگی در راه پشتو شده بود، امید بچه های یتیمش برای داشتن آینده بهتر را به صفر رسانده است.

یا کودک یتیم دیگری که بی پدر در محرومیت همه جانبه در حال بزرگ شدن است، هنوز نمی داند چه چیزی در آینده در انتظار اوست!

شاید این در تقدیر آنها نبوده که اینگونه به سمت آینده خود بروند، و می شد قضا را برایشان تغییر داد.

در روایتی (البته با اقوال گوناگون) آمده است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام، در پای دیواری نشسته‌ بودند، متوجه شدند که دیوار شکسته است و ممکن است فرو ریزد، فورا برخاست‌ و از آنجا دور شد. [درست مثل این که شما احتمال ریزش بهمن یا سنگ از کوه، یا جاری شدن سیل بدهید و فوراً از آن محل دور شوید]؛ رهگذری اِشکال کرد که: «یا علی! از قضاء الهی می‌گریزی»؟ یعنی‌ اگر مقرر شده باشد که صدمه‌ای به تو برسد چه زیر این دیوار و چه آن دیوار نشسته باشی، آن آسیب به تو می‌رسد و اگر قرار باشد که نرسد، هر کجا باشی محفوظ می‌مانی. حضرت در پاسخ وی فرمود: «اَفِرُّ مِنْ قَضاءِ اللهِ اِلی قَدَرِهِ – من از قضای الهی به قدرش فرار می‌نمایم / توحید صدوق، چاپ سنگی، ص . 337»

حکایت مردم پشتو هم بیش از آنکه مربوط به تقدیر و قدر باشد، ناشی از قضا است که با تردد در راه کوهستانی فاقد استاندارد، گرفتار بلا می شوند.

تیر ماه سال 1398 فقط در یک سانحه رانندگی در راه روستای پشتو هوراند 4 نفر جان باخته و 8 نفر زخمی شدند.

پیش از آن نیز در یک سانحه رانندگی دیگر در این راه، یک خانم میانسال جان باخته بود.

حوادث رانندگی ریز و درشت در کوهستان های مرگ در راه روستای پشتو کم نبوده است.

اخیرا در کمتر از یک ماه دو خودرو در راه روستای پشتو دچار سانحه شدند که یکی از آنها به طور کامل در آتش سوخت و دیگری واژگون و مچاله شد.

برخی از این تصادفات هرچند کشته هم نداشته باشد، با از بین رفتن ماشین های اکثرا مدل پایین که وسیله امرار معاش مردم این روستاست، آنها را به خاک سیاه می نشاند.

اما نکته پر غصه این سوانح این است که فرماندار شهرستان هوراند این راه روستایی بسیار خطرناک و حادثه خیز را جزو اولویت های راه روستایی شهرستان نمی داند، به طوری که امسال در کمیته برنامه ریزی شهرستان برای این راه ردیفی در نظر نگرفته است. عملیات عمرانی محدود فعلی هم در محدوده یک کیلومتر آن هم باقیمانده پروژه ای است که از قبل شروع شده بود که پیمانکار در حال تکمیل موظفی خود بابت قراردادی است که از محل اعتبارات بنیاد علوی شروع شده بود.

طبق ضوابط، مسئولیت تخصیص اعتبار برای ساخت راه های روستایی با فرمانداری هاست که باید در کمیته برنامه ریزی جزو پروژه های شهرستانی اولویت دار در نظر گرفته و برای ساخت آن اقدام کنند.

اما فرماندار هوراند ظاهرا اولویت های مهم‌تری دارد که کشته و مجروح شدن و خسارت دیدن مردم روستای محروم پشتو برایش بی اهمیت جلوه می کند!

حال درخواست مردم مظلوم پشتو از مسئولان استانی و کشوری این است که به داد آنها رسیده و برای ساخت این راه قدمی بردارند.