پلاک ۳۱؛‌ خانه‌ای که تبریز، اشعار شهریار را نفس می‌کشد

به گزارش پایگاه خبری تابان خبر،تبریز، پایتخت شعر ایران، خانه‌ای دارد که در آن، واژه‌ها نفس می‌کشند و خاطرات، رنگ زندگی می‌گیرند، خانه استاد شهریار، نه یک موزه، بلکه خلوتگاهی است برای عاشقان شعر و ادب، جایی که می‌توان در کوچه باغ‌های کلام، با بزرگ‌ترین شاعر معاصر هم‌قدم شد و شاید سفری است به اعماق روح شاعری که واژه‌ها را با خون دل می‌نوشت.

از در که می‌گذری، زمان از حرکت می‌ایستد، گویی قدم به دنیایی گذاشته‌ای که هنوز بوی جوهر تازه از کتاب‌ها به مشام می‌رسد و صدای قدم‌های شهریار در راهروها طنین‌انداز است، دیوارهای این خانه موزه با تمام سادگی‌شان، قصه‌ها دارند، قصه‌های شب‌های بی‌خوابی، قصه‌های الهاماتی که از دل سکوت سر برآورده‌اند.

حیاط خانه، با حوض فیروزه‌ای و شمعدانی‌های رنگارنگش، دعوت‌نامه‌ای است به آرامش، اینجا می‌توان تصور کرد که شهریار، با دلی پر از امید و اندوه، غزل‌هایش را زمزمه می‌کرد.

اتاق‌ها، هر کدام تابلویی از زندگی استاد هستند، کتابخانه‌ای که قفسه‌هایش مملو از گنجینه‌های ادبی است، عکس‌هایی که لبخندهای تلخ و شیرین شهریار را ثبت کرده‌اند و دست‌ نوشته‌هایی که گواهی می‌دهند شعر، چگونه در رگ‌های او جریان داشته است.

گردشگران، اینجا فقط بازدیدکننده نیستند، بلکه زائرانی هستند که به زیارتگاه شعر آمده‌اند، چشمانشان پر از حیرت است و قلب‌هایشان لبریز از احساس.

خانه موزه استاد شهریار، پناهگاه بزرگترین شاعر قرن معاصر

میهمانی از دیار توس، مشهد مقدس، با چشمانی که از شگفتی می‌درخشید، از زیبایی‌های تبریز کهن و موزه استاد شهریار می‌گوید: تبریز، نگین ایران است و این خانه، گویی پنجره‌ای به سوی بهشت سخن شهریار است.

فریبا ویسه می‌افزاید: از دیرباز، با نام، آوازه‌‌ و اشعار استاد شهریار آشنا بودیم، اما امروز، در این سرای خاطره‌ها، پیوندی عمیق‌تر با کلام دلنشین او یافتیم و روحی تازه گرفتیم.

این گردشگر مشتاق، با شور و شعفی وصف‌ناپذیر ادامه می‌دهد: تبریز، با زیبایی‌های بی‌بدیلش، با زبان اصیل مردمانش و با طنین دلنشین اشعار شهریار که در خاطر ما زنده است، مرا محسور کرده و حس خوشایندی که امروز در این شهر تاریخی تجربه کردم، مرا شیفته‌ خود کرد.

او ادامه می‌دهد: از تمام خادمان فرهنگ و ادب که پاسدار این گنجینه‌های گران‌بها هستند و راه را بر عاشقان فرهنگ ایران هموار می‌کنند، سپاسگزارم.

شهریار با سادگی قلب میلیون‌ها نفر را تسخیر کرد 

وحید حسین‌پور، گردشگر اردبیلی، با نگاهی عمیق، به سادگی خانه اشاره می‌کند و می‌افزاید: با قدم زدن در این خانه به این نتیجه رسیدم که برای بزرگ بودن، لازم نیست تجملاتی باشی، چرا که شهریار با همین سادگی، قلب میلیون‌ها نفر را تسخیر کرده است

تنفس عطر شعر در خانه‌ استاد شهریار

گردشگر تبریزی، در نخستین گام‌های خود در خانه‌ موزه استاد شهریار می‌گوید: اینجا سرزمینی است که سال‌ها در حسرت گام نهادن در آن بودیم و دریغ که بخت یاری نکرد و این خانه را تنها از فیلم‌ها و اخبار می‌شناختم.

مهسا جسور که جانش با تار و پود سخن استاد شهریار آمیخته است و به قول خودش عشق به اشعار او، در خلوت دل، لالایی جانمان گشته، امروز خود را در محضر گنجینه‌ ناب ادبیاتی می‌یابد که تا به حال، رویای دست‌نیافتنی‌اش بود.

وی با اشاره به حضور آثار دلنشین استاد شهریار در فضای خانه، افزود: هر گوشه از این منزل، نغمه‌ای از شعر جاودانه‌ استاد را می‌سراید و این تبدیل خانه به موزه‌ای ادبی، نیکوترین گام در پاسداشت هنر است که ستایشش سزاوار است.

سیمرغ گرمسار، میهمان خانه خورشید شعر شد

صفر علی عرب، ۷۰ ساله، گردشگری از دیار گرمسار می‌گوید: من برای اولین بار قدم بر آستان خانه موزه استاد شهریار گذاشتم و به نظر من این خانه موزه گنجینه فرهنگ و ادب ایران است.

شبی که شعر شهریار، میهمان مسجد کوفه شد

گردشگر تبریزی می‌گوید: در شبی که «همای رحمت» شهریار، ملکوت را درنوردید، نقل است که در عالم رویا، آیت‌الله مرعشی نجفی، در مسجد کوفه، شاهد جمعی از اولیا و نور حضور حضرت علی (ع) بود، در این محفل نورانی، امیرالمومنین (ع) از شهریار تبریزی، شاعر نامی، خواست تا غزل «علی ای همای رحمت» را بخواند، با طلوع آفتاب و بیداری آیت‌الله، جستجو برای یافتن شاعر آغاز شد و این امر، شهریار را به تبریز کشاند.

زینب لطیفی می‌گوید: شهریار این شعر را در همان شبی سروده که استادش در خواب، او را دیده بود و تاکنون واژه‌ای از آن را بازگو نکرده بود، آیت‌الله مرعشی نجفی نیز بیتی از غزل آسمانی را بر زبان آورد و اینگونه پیوند شاعر، کلامش و تجلی حقیقت، مهر تایید خورد.

خانه شهریار، نه فقط آدرسی بر زمین که دریچه‌ای است به ملکوت کلام، در این باغ سادگی، جایی که شمعدانی‌ها عطر غزل می‌پاشند و حوض فیروزه‌ای، آسمان شعر را منعکس می‌کند، روح تبریز و شهریار، در هم تنیده نجوا می‌کنند، اینجا، زمان از حرکت باز می‌ایستد تا در آغوش واژه‌هایی که با خون دل سروده شده‌اند، غرق شویم، شهریار، با تمام وجودش، به ما آموخت که بزرگ‌ترین گنجینه‌ها، در سادگی قلب‌ها نهفته‌اند.

گزارش از زهرا ناصران